Professional vanuit je hart voor liefdevolle en gelijkwaardige (jeugd)zorg, onderwijs en sociaal domein - met Mascha Struijk

#96 Geef het kind in ieder geval het gevoel dat je het hebt geprobeerd - Jason Bhugwandass en Sanne van der Laan (ExpEx | Het Vergeten Kind)

"Geef het kind in ieder geval het gevoel dat je het hebt geprobeerd"

Jason Bhugwandass en Sanne van der Laan hebben in de gesloten jeugdzorg gezeten en geven de kinderen een gezicht in de campagne van Het Vergeten Kind "Stop de gesloten jeugdzorg".

In dit gesprek vertellen zij waarom zij volledig achter deze (harde) campagne staan. In de gesloten jeugdzorg gebeuren dingen die kinderen beschadigen, daar geven zij uit hun eigen leven een aantal voorbeelden van. Zij benadrukken dat het géén aanklacht tegen de hulpverleners is, maar tegen het systeem.

Waarom bijvoorbeeld laten we een meisje van 14 jaar, verzwakt door haar eetstoornis, ophalen door een justitie-busje en moet ze handboeien om? Waarom vervoeren bewakers -in plaats van bekende hulpverleners- haar naar een plek aan de andere kant van het land waar ze nog nooit is geweest? Waar de 'kennismaking' betekent dat je tas en je lichaam gecontroleerd worden door mensen die je niet kent? 

Jason, Sanne en de andere jongeren willen graag SAMEN met de hulpverleners betere zorg ontwikkelen. Tegelijkertijd voel je hoe moeilijk het voor hen is als er gezegd wordt 'dat er ook veel goed gaat'. Het gaat om erkenning van de ervaringen, de pijn, de fouten.

Door het gesprek hoor je het thema 'gezien worden' door alles heen. Hulpverleners die laten merken dat ze ook buiten werktijd aan je denken. Dat je als jongere zonder contact met echte mensen eigenlijk niets kan leren. Dat als je kinderen wilt leren om in de samenleving mee te draaien, dat je ze dan ook een omgeving moet aanbieden die functioneert als de samenleving. Waar professionals menselijk zijn, contact maken. 

Dat de individuele hulpverleners daarin juist het verschil kunnen maken - of niet. Voor het kind is niet eens het belangrijkste dat iets lukt, maar wél dat je het hebt geprobeerd. Dat je je best voor hem/ haar hebt gedaan. Dat hij het waard is. Door een stap extra te zetten, door iets buiten de kaders te doen als dat goed is voor een kind.

Dank je wel Jason en Sanne dat jullie je verhaal willen delen om het beter te maken voor de kinderen van nu en de toekomst!

#95 De Koppeling sluit in 2022, dit ging eraan vooraf - Frederique Coelman (Levvel | De Koppeling | StroomOP)

"De Koppeling sluit in 2022, dit ging eraan vooraf"

Half 2022 sluit De Koppeling (locatie gesloten jeugdzorg in Amsterdam). In deze podcast vertelt Frederique Coelman hoe het in 2013 begon met de ambitie om gesloten jeugdzorg overbodig te maken.

Hoe is dit proces gegaan, welke stappen hebben zij gezet om dit doel te bereiken? wat zijn belangrijke momenten geweest? Dit gesprek bevat heel veel inspiratie, concrete toelichting van het veranderproces en voorbeelden. 

vooraf: Iedereen die werkt in de gesloten jeugdzorg doet naar eer en geweten zijn best om jongeren perspectief te bieden. Het is heel ingewikkeld werk, dat een groot beroep doet op de professionals in een soms onmogelijke situatie met 8-9 jongeren (die allemaal op hun eigen manier explosief zijn) bij elkaar op een groep. We moeten vooral ook de (werk)omstandigheden veranderen om betere zorg voor jongeren te realiseren. Deze podcast hoopt bij te dragen aan het verbeteren van de zorg voor deze jongeren én meer support voor de medewerkers.

Frederique benadrukt dat het een lerend proces is. Ook bij Levvel 'zijn er nog niet', maar het gaat de goede kant op. Belangrijk is om te erkennen dat we soms ook machteloos zijn, dat we het niet weten. Je móet het samen doen.

We praten over de verandering van een beheersmatig naar een relationeel leefklimaat, over het centraal stellen van onderwijs, over dat je het samen moet doen. Over machteloosheid, dat de samenleving als geheel verantwoordelijkheid draagt voor deze kinderen. Over dat werken in deze vorm van zorg te vergelijken is met topsport dus dat je de medewerkers heel goed moet ondersteunen en dat je achter ze moet staan. Over dat de isoleercellen in De Koppeling verdwenen zijn omdat ze niet meer gebruikt werden.

Twee ontwikkellijnen lopen naast elkaar:

1. verbetering van de zorg binnen de gesloten jeugdzorg (samen met de medewerkers en het onderwijs)  en

2. het creëren van alternatieven voor gesloten jeugdzorg (samen met heel veel externe samenwerkingspartners zoals JBRA, WSG, onderwijs, politie, open settings e.a.). Betere alternatieven worden ontwikkeld als je samen eraan committeert en door te dóen. 

Dank je wel Frederique, voor het zo uitgebreid delen van jullie ervaringen in Amsterdam!

 

 

 

 

 

#94 Gesloten jeugdzorg is voor iedereen heel pijnlijk - Margot Ende (Het Vergeten Kind)

"Gesloten jeugdzorg is voor iedereen heel pijnlijk"

Margot Ende is directeur van stichting Het Vergeten Kind. Vandaag start de campagne om de gesloten jeugdzorg te stoppen naar aanleiding van de documentaire JASON. Deze campagne is 'hard' en heel zwart-wit naar buiten toe. In deze podcast het verhaal erachter.

Waar staat Het Vergeten Kind eigenlijk voor, wat willen zij bereiken? En waarom zijn ze zo stellig in hun uitingen? We praten ook over de campagnes van de eerdere jaren, de trilogie van de films van Maasja Ooms en Willemijn Cerutti. 

Je hoort de persoonlijke betrokkenheid van Margot en waarom deze organisatie zo goed bij haar past. 

De campagne van nu gaat over het stoppen van gesloten jeugdzorg maar vooral over betere, eerdere hulp waardoor gesloten jeugdzorg niet meer nodig is. Dat gesprek moeten we met elkaar voeren. Het moet beter voor de kinderen, maar vooral ook voor de hulpverleners!

Margot vertelt over het onderzoek dat gedaan is naar de ervaringen van kinderen én hulpverleners met gesloten jeugdzorg. De uitkomst ervan was heftiger dan ook de onderzoekers van tevoren hadden bedacht. Verreweg de meeste kinderen vinden dat gesloten jeugdzorg hen (verder) getraumatiseerd heeft, en verreweg de meeste hulpverleners zijn van mening dat andere hulp beter was geweest. 

En dan nog: de cijfers zijn schokkend, maar de verhalen van de kinderen komen pas écht binnen. Daarom is deze campagne nodig: we móeten het beter doen en snel ook! Stoppen van gesloten jeugdzorg is een middel om betere hulp te realiseren.

Wil je meer weten over de campagne, het onderzoek, het manifest of de petitie? Wil je de campagne steunen/ de petitie tekenen? Ga naar www.hetvergetenkind.nl.

En: wil je op mij stemmen voor de VIDM-Award (heel graag!)? Dat kan op https://vidm.nl/vrouw-in-de-media-awards/provinciaal?prov=Utrecht. En vraag vooral je collega's, vrienden en familie ook hun stem uit te brengen :-)

 

#93 Je bent de eerste in 8 jaar die naar mijn eigen kinderen vraagt - Marieke Klein Entink (pleegzorg | entrea lindenhout)

"Je bent de eerste in 8 jaar die naar mijn eigen kinderen vraagt"

Marieke Klein Entink heeft ruime ervaring als pleegzorgbegeleider en draagt nu vanuit beleid en onderzoek bij aan het verbeteren van de pleegzorg. Samen met Yvonne Aartsen en Gé Haans schreef Marieke het boek 'Opgroeien in twee families'.

In afl 85 sprak ik met Yvonne Aartsen over het belang van contact tussen de pleegouders en eigen ouders. In deze aflevering ga ik met Marieke de diepte in over de eigen kinderen van pleegouders.

Marieke vertelt hoe ze zelf 'professional vanuit haar hart is' en als weekendpleegouder nog steeds met de voeten in de klei staat. Die praktijk inspireert in haar huidige rol in beleid en onderzoek. 

De positie en beleving van de eigen kinderen van pleegouders is tot nu toe een onbelicht thema. Tegelijkertijd heeft een deel van de break-downs te maken met de dilemma's rond de eigen kinderen, waar we nog weinig zicht op hebben. 

Pleegouders ervaren dilemma's in de verdeling van aandacht, het welzijn van hun eigen kinderen, de grenzen van hun eigen gezin, wat zij aan informatie mogen delen met hun eigen kinderen en bespreken deze meestal niet met de pleegzorgbegeleider. 

Door de eigen kinderen van pleegouders een stem te geven wordt de kans van een goed verloop van de plaatsing vergroot. En dat hoeft niet groots, het gaat vaak om het kleine. Het is zo belangrijk dat we daar in de begeleiding meer aandacht voor hebben.

Marieke vertelt veel over de ervaringen van de eigen kinderen van pleegouders, wat zij als lastig én als positief ervaren aan pleeggezin zijn. Want pleegbroers en -zussen hebben verrijkt je leven. Maar pleeggezinnen hebben begrip, erkenning én vragen nodig van buitenaf, van de pleegzorgbegeleider. Dat is het pleidooi van Marieke waar ik me van harte bij aansluit.

#92 Nog meer liefde en lef in 2022 - samen voor liefdevolle en gelijkwaardige jeugdzorg!

"Nog meer liefde en lef in 2022- samen voor liefdevolle en gelijkwaardige jeugdzorg!”

De allerbeste wensen! Aan het begin van het jaar ligt alles nog open, geen idee wat gaat brengen. Voor mij een moment om te weer te beseffen dat mijn focus niet ligt op wat er (niet) gaat gebeuren, maar vooral op wat ik wil bijdragen. Wat ik zelf kan doen, waar ik invloed heb. Omdat ik geleerd heb dat dat je áltijd helpt, ook in heel moeilijke situaties.

In 2022 ga ik weer lekker verder met de dingen die ik al doe en waar ik blij van word. De podcast staat in mijn top 3 dus ga ik zeker mee door. Ook komt er iets nieuws aan, of eigenlijk gaan we iets uitbouwen dat in het klein al bestaat. En jíj kunt daaraan meedoen. Omdat we samen zoveel meer liefde en lef hebben en de wereld mooier kunnen maken!

#91 Wilt u dat echt voor mij gaan doen? - Sude Akyol (’vrijwillig netwerk’ | Jeugdformaat)

"Wilt u dit echt voor mij gaan doen?"

Dat vroeg de 12-jarige jongen toen Sude Akyol zei dat ze graag een plekje in zijn leven wilde houden als hij dat ook zou willen. In deze podcast vertelt ze haar bijzondere verhaal en vertelt ze over de vele hobbels die ze tegenkomt om deze plek te mogen innemen.

Sude werkte als invalkracht op de groep waar hij verbleef. Deze jongen had dikke muren om zich heen en was moeilijk bereikbaar voor de begeleiders. Vanaf het begin was er een speciale klik. Omdat hij weinig mensen om zich heen heeft, bedacht Sude dat ze graag langdurig iets voor hem zou willen betekenen. Als een soort van toegevoegd netwerk, vrijwillig, niet betaald, een maatje, een sidekick. 

Het blijkt een moeilijke reis om dit dan ook te realiseren, tot op de dag van vandaag. Sude heeft geen formele plek, en veel deuren sloegen dicht. Deze jongen ging van open naar gesloten naar open en weer naar gesloten. En steeds weer is het de vraag welk contact Sude met hem mag hebben. Ze zou graag méér willen betekenen, maar merkt dat de hulpverlening helemaal niet zo open staat voor meedenken en input van het netwerk.

We praten over een 'formele' rol hebben, een van de elementen waar de JIM-methodiek voor is ontwikkeld. Juist omdat het zo herkenbaar is dat de positie die het netwerk krijgt vaak afhankelijk is van degene die toevallig mentor of jeugdbeschermer is. Dat dat heel demotiverend is en dat het zo goed denkbaar is dat het netwerk daardoor afstand neemt. 

Het is een prachtig verhaal van een jonge professional, die zoekt naar de mogelijkheden om méér te betekenen binnen het systeem dan mogelijk is binnen haar rol als pedagogisch medewerker. Tegelijkertijd ziet ze: er is zóveel meer mogelijk. Ook binnen haar werk. We moeten op zoek naar 'wat kan er nog meer' in plaats van 'nee dat kan niet'.

Dank je wel voor je vasthoudendheid, je passie, je moed en je openheid Sude! 

#90 Ouders zijn mensen die ook bagage hebben - Katrien Laane (Opvoedparty | Lunamare trainingen)

"Ouders zijn mensen die ook bagage hebben"

Katrien Laane werkt al heel lang met ouders omdat ze ziet dat daar het meest te bereiken is. Als ouders een kwartslag draaien, verandert er heel veel voor het kind. De hulpverlening moet zich daarop richten, naast ouders gaan staan om hen te helpen die draai te vinden.

Nu doen we dat vaak niet omdat we gedragsmatig kijken en doelen stellen. De oplossing ligt meestal in de diepere laag, of je zou kunnen zeggen de menselijkere laag. Het is niet moeilijk om dat gesprek te voeren, het vraagt wel een andere houding en insteek van de professionals. Dat begint bij hoe je naar ouders kijkt. Zijn ouders voor jou 'mensen met bagage' of ' een lastig bijproduct van kinderen'?

Katrien vertelt hoe ze tot haar uitgesproken visie is gekomen en waarom ze daar alleen maar meer in is gaan geloven. Zij ziet ontzettend veel mogelijkheden.

We praten over de hoge lat die ouders zichzelf opleggen, over stoppen met 'moeten', iedere dag met een open hart beginnen en vooral een leuke tijd hebben met ouders. Over het verschil tussen opvoeden en drillen, de keien en de kiezels en wat een sirene-ouder is (dat heb ik vandaag geleerd :-)) 

Luister naar de vele concrete voorbeelden, vragen die je kunt stellen, en word je nog bewuster van hoe jij dit doet. Wat raakt de ouder in jou? Wat voor hulpverlener wil je zijn? 

Katrien is bedenker van de Opvoedparty waarin ouders met elkaar in gesprek gaan over álles en geeft trainingen aan professionals over het werken met ouders. Ook begeleidt zij nog steeds zelf gezinnen, gewoon omdat ze dat zo ontzettend leuk vindt.

#89 Het gedrag van je cliënten is een spiegel voor jezelf - Miranda Radstake (De Passerel | zorgboerderij | gehandicaptenzorg)

"Het gedrag van je cliënten is een spiegel voor jezelf"

Miranda Radstake (Ruijer) houdt van haar werk in de gehandicaptensector, en vooral houdt ze van de mensen met wie ze werkt. Iedere dag leert ze weer van hen, want door met hen samen te werken leer je heel veel van jezelf kennen.

Miranda vertelt over haar rondgang in de gehandicaptenzorg, en dat ze nu op een plek en met een doelgroep werkt waar ze de professional kan zijn zoals ze die zelf voor ogen heeft. 

We praten over dat je nooit weet wat een ander fijn vindt, over reflecteren, aannames en vooroordelen, meer diepgang en kijken naar mogelijkheden. Dat 'zo doen we het nu eenmaal' geen goed antwoord is, dat het altijd anders kan. In basis komt het neer op nóg beter luisteren. Begrijp je de ander goed? Vindt hij/ zij dit ook fijn? En wie is er eigenlijk lastig, de client of wij?

Mooi om in dit gesprek allemaal woorden en zinnen te horen die ik zelf ook vaak gebruik. Andere sector, zelfde thema's, zelfde drive :-) Ik zie parallellen.

Miranda heeft een prachtig boek geschreven met 40 verhalen over alledaagse dingen in haar werk. Het zijn verhalen over de mensen, maar vooral ook een reflectie op hoe je als begeleider reageert. 

Het boek Mijn liefde voor LVB kun je bestellen door een mailtje te sturen naar miranda_ruyer@hotmail.com. Voor €23,15 (incl verzendkosten) heb je m in huis!

#88 Wat heeft de hulpverlening de ouders gebracht? - Els Dirks Jaanen (Combinatie Jeugdzorg | gepensioneerd)

"Wat heeft de hulpverlening de ouders gebracht?"

Els Dirks (Jaanen) vroeg zich af 'Heeft mijn werk eigenlijk wel zin gehad? Wat heeft het de ouders gebracht?'

Om deze vragen te beantwoorden ging zij op zoek naar een aantal gezinnen die haar geraakt hebben en aan wie ze nog wel eens terugdenkt. Hun verhalen heeft ze opgetekend in een boek. Als afscheidscadeau aan de sector, om de stem van ouders duidelijk te laten klinken.  In de gesprekken hebben de ouders veel verteld over wat hen heeft geholpen en wat juist niet handig was.

We praten over reflectie, het belang van 'er zijn' en de combinatie van professionaliteit en compassie. Over niet oordelen, zelf ouder worden, je eigen hart en hoe mooi het is om het héle verhaal van deze gezinnen te horen. We filosoferen een beetje door en denken dat zo'n paar-jaars-update zou veel kunnen opleveren voor álle gezinnen die lang gebruik maken voor hulpverlening.

Misschien wel belangrijkste inzicht dat Els opdeed in deze gesprekken is dat vertragen en aansluiten belangrijker is dan snel alles op orde krijgen. We praten over hoezeer dat onder druk staat in de huidige tijd, dat het moeilijk is om te kiezen voor even afwachten, voor risico's nemen.

Over het belang van een steunend team, je kwetsbaar opstellen, en dat zaadjes die geplant zijn nog jaren later hun impact kan hebben. 

Els' conclusie is overduidelijk: ja, mijn werk heeft ècht zin gehad. Een heel fijn gevoel om zo je hulpverlenerscarrière af te kunnen sluiten :-)

Het boek van Els "Van weerzin naar Weer zin!" kun je bestellen bij Boekscout via deze link:

https://www.boekscout.nl/shop2/boek.php?bid=12470

#87 Ben jij er eigenlijk wel voor mij? die vraag was mijn wake-up-call - Bas Adriaans (Blijvend Veilig | Jeugdbescherming Regio Amsterdam)

"Ben jij er eigenlijk wel voor mij? die vraag was mijn wake-up-call"

Sinds een moeder een paar jaar geleden deze vraag (van de titel) aan hem stelde is Bas Adriaans een ander soort jeugdbeschermer geworden. Met meer begrip voor de situatie waar de gezinnen in zitten, meer aandacht voor contact en beter luisteren.

Bas werkt bij Blijvend Veilig in Amsterdam. Dat is een pilot van een nieuwe manier van werken binnen de jeugdbeschermingsketen, een team met medewerkers van Veilig Thuis, Raad voor de Kinderbescherming, Jeugdbescherming Regio Amsterdam, WSG, Ouder-Kind Teams en de Blijf-groep. Door intensieve samenwerking binnen één team krijgt het gezin met minder verschillende hulpverleners te maken en wordt er op een duurzamen manier aan veiligheid gewerkt.

De eerste fase van Blijvend Veilig heet 'Vertragen en verdragen" - eerst goed kijken wat er aan de hand is voordat je ingrijpt. Heel moeilijk voor hulpverleners, maar zoveel beter voor de gezinnen én met veel meer kans dat je die dingen aanpakt die het belangrijkste zijn. 

We praten over jezelf in de spiegel aankijken, over op je handen zitten, over patronen herkennen en na 3-5 jaar echt klaar zijn. Over kwetsbaar blijven en open staan om te willen blijven leren. Over dat alle gezinnen verschillend zijn en de hulp altijd op maat zou moeten zijn. Er is zoveel mogelijk in samenwerking met het gezin. Ben jij bereid om te vertragen en verdragen?